contact us

Use the form on the right to contact us.

You can edit the text in this area, and change where the contact form on the right submits to, by entering edit mode using the modes on the bottom right.


1033 RC Amsterdam
Netherlands

+31 (0)20 2629913

Beautiful Distress was founded on the concept that there is a great deal of mental suffering, that not enough people are aware of this and that not enough is done to stop it.

The Foundation uses art in an attempt to open up the world of psychiatry and battle the stigma attached to it.

Why art? Beautiful Distress believes that art is pre-eminently capable of articulating and depicting the human condition

STIGMA COLUMN - NR.2  NORMAAL

Alle Nieuws Items

 

 

STIGMA COLUMN - NR.2 NORMAAL

Stichting Beautiful Distress

28 Maart 2017

by Yasmijn Karhof

Een van de doelstellingen van Beautiful Distress is het bestrijden van stigma’s. Daarom publiceren we regelmatig een column over stigma’s op onze site. Lees hier de tweede bijdrage van Vos Beerthuis, psychiater in Amsterdam. De eerste aflevering kunt u hier teruglezen.

Normaal

'Ooit een normaal mens ontmoet? En beviel het?' Deze slogan uit de jaren '70 is nog steeds actueel. Aan bijna iedereen is immers wel een draadje los. En dat maakt ons juist interessant. In theorie dan. Want in de praktijk komen wij er niet zo makkelijk voor uit als ons iets mankeert op het geestelijk vlak. De meeste lichamelijke ziekten mogen we inmiddels hardop hebben. Maar met een geestelijke kwaal is het een ander verhaal. Eerst beschreven artsen de psychiatrische stoornissen in de vakliteratuur. Daarna volgden de romanliteratuur, toneel en film en kwamen er verslagen van naasten. De afgelopen decennia verschenen ego documenten: patiënten die zelf in boeken of op TV verslag deden van hun ziekte.

Nog steeds is het echter zeldzaam dat een patiënt openlijk vertelt over zijn psychiatrische kwaal. Op facebook zag ik onlangs een verslag van een student bij wie een paniekstoornis was gediagnosticeerd. Hij moest veel overwinnen om de vraag te durven stellen of er andere mensen waren met dezelfde stoornis. Schaamte, onwetendheid en onbegrip leiden er nog altijd toe dat patiënten in eenzaamheid lijden.

Het kan behulpzaam zijn als BN-ers in de media openlijk vertellen over hun psychiatrische kwaal. Filemon Wesselink verhaalt op TV in 'het is hier autistisch' over zijn eigen autistische trekken. Gouden Olympisch schaatser Stefan Groothuis sprak over zijn depressie, cabaretier/pianist Mike Boddé had profijt van antidepressiva. Artsen die verslag doen van hun eigen geestesziekte zijn zeldzaam. In 1982 doorbrak een hoogleraar psychiatrie het taboe. In het boek 'Ver heen' beschreef Piet Kuiper dat hij aan een psychotische depressie leed en hoe hij behandeld werd. Kay Jamison schrijft in 'Een onrustige geest' over haar bipolaire stoornis. En hoe moeilijk zij het vindt om patient te zijn. Tegelijk is zij hoofd van een stemmingsstoornissen afdeling. En is zij wereldwijd bekend als expert op dat terrein.

Recent publiceerden twee artsen in het artsenblad Medisch Contact een verhaal over hun eigen autistische stoornis. De reacties die zij tijdens hun carrière van collega's kregen zijn veelzeggend: zeg het maar niet tegen je opleider, of tegen je baas. Want dan zou je wel eens uit de opleiding gezet kunnen worden. Of je baan kwijt kunnen raken.

Kennelijk ontbreekt ook bij veel van ons artsen de kennis dat autisme gradaties kent. "Autisme betekent dat je je niet in een ander kan verplaatsen dus kan je geen arts zijn". Als wij artsen dat zelf al denken, hoe moet het grote publiek dan gaan begrijpen dat er vele soorten en maten van autisme zijn? Waarmee je dus soms heel goed een beroep zoals dat van arts kan uitoefenen. En dat het zelfde geldt voor alle psychiatrische stoornissen. Dus BN-ers, politici, intellectuelen, artiesten, kunstenaars, CEO's, journalisten, sporters en andere toonaangevende personen, kom uit de kast met je psychiatrische stoornis en help mee om het abnormale wat normaler te maken!

Vos Beerthuis

psychiater, Amsterdam

De volgende column wordt verzorgd door AnnePauline Cohen, kinder- en jeugdpsychiater