De gekken, dat zijn de anderen
Maarten Van Overeem
image by Coco Young
De gekken, dat zijn de anderen, dacht journalist Ianthe Sahadat. Totdat ze zelf een depressie kreeg. Met een nare bijkomstigheid: de schaamte daarover, zowel bij haarzelf als bij haar omgeving.
Ergens in 2011 verdween ik van de wereld in kleur. Het gebeurde niet van de ene op de andere dag, maar sluipenderwijs. Na een maand of vier zinken was het mijn brein gelukt op inktzwart te gaan. Een ernstige depressie, met psychotische kenmerken, luidde de diagnose. Het was alsof een macabere kortsluiting zich in mijn hoofd had genesteld, waardoor de paniekknop continu werd ingedrukt. Het woord angst kreeg een nieuwe betekenis. Ik was bang voor verkeer, voor de supermarkt, voor groepen mensen, voor voorbijrijdende trams, voor de dag van morgen en voor de dag van vandaag.
[…]
Het gekke is, ik weet het niet. Ik weet niet waarom het mij overkwam, net als een vijfde van alle Nederlanders ooit in hun volwassen leven te maken krijgt met een depressie (aldus het CBS en het Trimbos Instituut). Een kwetsbaarheid, noemen psychiaters het, mogelijk omdat ze zich niet durven wagen aan explicietere uitspraken als er geen onderzoek met afdoend bewijs aan ten grondslag ligt.
Wel weet ik dat mijn opvattingen over depressies, psychiatrie en waanzin niet bepaald bijdroegen aan een voorspoedig herstel. Dat gevoel van schaamte voor een haperend brein heb ik willen vangen in een boek.
[…]
Toen ik depressief was heb ik een vol jaar niet kunnen werken. Toen ik terugkwam, zei een collega: lekker op vakantie geweest? Ik kende haar niet goed en de redactie is groot, maar het illustreert evenwel iets. Wordt iemand ziek, fysiek ziek, dan gaat er vrijwel onmiddellijk een redactiemail rond. Wat er gaande is, inclusief het adres voor eventuele steunende post. Verliest iemand zijn hoofd - ik ben uiteraard niet de enige Volkskrant-journalist die dit overkwam - dan blijft het verbluffend stil. Dat is geen onwil, maar onvermogen.
[…]
Bovenstaande passage zijn overgenomen uit een artikel uit de Volkskrant (8 aug 2016)
Drijfhout
In de roman Drijfhout vertrekt Elif, verlaten door haar grote liefde, naar Thailand. Daar raakt ze in een zware depressie, totdat ze een jonge Amerikaan ontmoet die haar een vreemde opdracht geeft, met alle gevolgen van dien.